Guitiriz e o tren, por Kevin Guizán

Por diante da miña casa para o tren. A vía do tren de Guitiriz inaugurouse o 10 de outubro e 1875 coa apertura do tramo A Coruña-Lugo que unía A Courña con Palencia. A compañía dos ferrocarrís de Asturias, Galicia e León foron os encargados das obras.

Outra das cousas que se pode visitar na vila é a Casa dos Condes, un antigo aeroporto militar que se empregou na II Guerra Mundial. Unha ruta moi bonita que s epode facer é a Ruta da Auga que comeza nos Sete Muíños e ten vinte quilómetros de distancia.

O Balneario de Guitiriz, por Alba Folgueira

Vivo na Avenida de Lugo, a antiga Nacional VI que atravesa Guitiriz. Esta zona está dentro da parroquia de San Xoan de Lagostelle e moi preto da miña casa está o Balneario Guitiriz. As propiedades das aguas da fonte de San Xoán de Lagostelle, descubertas a principios do século XVII, foron recoñecidas en 1902. Está levantado sobre un edificio de principios do século XX, obra do arquitecto Juan Álvarez de Mendoza, que mantén a sua estrutura orixinal. Ocupa unha superficie de 4.000 m2. Este hotel balneario foi reconstruido no 1970.

Guitiriz, Xermolos e sardiñas. Por Yani Otero

A vila onde eu vivo conta cunha figura moi coñecida que é Alfonso Blanco Torrado, profesor xubilado, sacerdote e fundador e presidente da Asociación Cultural Xermolos. Esta asociación celebra ás veces reunións na Casa das Palabras, un edificio de uso cultural, situado preto da miña casa. Dende a miña ventá vexo a Casa do Concello e a pouca distancia atopamos a praza onde se celebra o mercado todos os mércores.

Tacolo e o reloxo solar, por Manuel Lorenzo

Que ver no Curro Vello. Por Francisco Amenedo

Recoméndoche visitar o Curro Vello (Guitiriz). Aínda ten uns cantos habitantes. A súa capela é de principios do século XX e os propietarios actuais son os donos da Casa Barxa.  Foi restaurada recentemente. Trátase dun edificio moi sinxelo que contén no seu interior un retablo coas imaxes da Virxe, San Xosé co Neno, Cristo Salvador e o Ecce Homo.

Preto da miña casa, por Alexia Rey

Preto da miña casa hai moitas cousas para descubir, dende lugares ata lendas que só coñecen os veciños máis maiores da zona. Imos comezar falando dunha asociación chamada Xermolos. Traducese ó castelán como gérmenes e naceu en 1976, cando se chamou Raíces e Cañotos. Xermolos creou a primeira Escola de Música Tradicional.

A igrexa de Lagostelle, por Cristian Ansede

Eu vivo na rúa Deputación na parroquia de San Xóan de Lagostelle. Un dos edificios máis importantes desta zona é a igrexa de Lagostelle, que está xusto ao lado da miña casa. Foi construída entre o ano 1949 e 1968. Aquí fixen a comunión e acudín a moitas celebracións familiares.

Antes había outra igrexa ás aforas da vila, pero tras o aumento da poboación considerouse que sería necesario unha moito máis grande. A antiga igrexa aínda se usa, pero só en casos especiais. Pé de foto: A Igrexa de San Xoán de Lagostelle. Punto de encontro entre os veciños.

As ruínas da movida, por Zahira Gómez

O meu nome é Zahira Gómez García. Vivo na Rúa Amizade. Eta rúa foi unha das máis populares de Guitiriz, xa que contaba cun restaurante que hoxe segue a funcionar, unha discoteca das máis famosas de Galicia chamada DisPlay, que agora mesmo está en ruínas. Xusto ao lado, hai un hotel, o Lizarro, tamén en ruínas e que era do mesmo dono.

A escola pechada, por Antía Rodríguez

A casa das miñas tías está na Ventisca, na parroquia do Buriz. Preto da súa casa podemos atopar varios lugares interesantes. Un deles é unha escola que está xusto diante da casa. Nela estudou unha das miñas tías cando era pequena e alí foi onde eu fixen o prescolar.

Esta escola estivo varios anos cerrada e actualmente o concello a usa para distintas actividades, como dar clases de baile. Ao lado da escola hai un terreo ao que os veciños lle chamamos o campo da festa debido a que é onde se celebran todas as festas do Buriz. Preto hai unha igrexa na que se pode ir ver o Belén nos días de Nadal e Ano Novo.

As festas do Buriz, por Saray Pérez

O último fin de semana de abril celébrase o Carmio na honra da Virxe do Carme, e que no 2017 incluiu unha gran liscada o venres. Outra festa que celebra é o San Pedro, o primeiro fin de semana de xullo. Arredor do 15 de agosto celébranse as romaxes de San Nicolás e San Lorenzo. Nesta última fanse rutas cabalares, comidas, xogos para nenos, carreiras de quads, carreiras de cabalos e, pola noite, unha gran verbena.

A capela da miña casa, por David Vázquez

A miña casa ten unha capela construida en 1866 e estámola restaurando para devolvela ó seu aspecto orixinal. Posiblemente a capela foi afectada polo terremoto de 1997. Era o meu lugar de xogo de pequeno batendo cunha pelota contra a parede.

Aquí son o único neno do lugar. Hai carballos, plantacións de eucaliptos e unha mimosa que é o primeiro que brota na primavera. Nesta aldea so hai seis persoas, catro delas maiores de 65 anos.

O muíño de Anxeriz, por Gabriel García

Porto Recimil é a pequena aldea onde eu vivo. Aquí abundan as fincas de cultivos. Dende o meu punto de vista, o máis interesante son os muíños, hai arredor de dez pero algúns non teñen as pedras de moer e outros téñenas, mais non funcionan.

O único muíño que traballa é o de Anxeriz en Friol. Saqueille fotos por dentro a este muíño de Anxeriz porque conserva as pezas de moer. É un muíño con moita historia, hai moitos anos a xente ía moer alí, pois preto había unha canteira onde traballaban bastantes veciños.

O árbol de Castró, por Santiago Pereira

Vivo en Castrobó, que pertence á parroquia de Villarraso, no Concello de Aranga. Xunto á miña casa hai un árbol onde eu xogaba de pequeno, tamén o usaba de columpio e ía alí cos amigos, tanto pola mañá como pola tarde. Nesta aldea había pouquiños nenos. Eu son un deles, pero antes viña xente doutros lugares, nenos, adultos… Ó lado desta aldea hai un fermoso bosque a onde vou cando me aburro.

A aldea dos avós, por Sheyla Abad

A miña parroquia chámase O Vilar. Encántame, e cando vou visitar alí ós meus avós son feliz. A maioría da xente traballa no rural, atendendo ao gando, o agro… Hoxe ten bastante sona, pois por alí pasan moitos peregrinos, xa que é percorrido do Camiño de Santiago. Os montes e muíños son o atractivo principal. Dous dos montes máis famosos son o da Cova da Serpe e o de Lobateiras que teñen cadansúa lenda. Vide visitarnos!

Natureza e gando no Carballal, por Lara Novo

Se queres visitar unha aldea interesante recoméndoche visitar O Carballal (Parga). Aquí atoparás veciños moi agradables e simpáticos. Podes ver hórreos, casas abandonadas, modernos chalets, granxas, palleiras… As principais actividades económicas son a agricultura e a gandería, de feito conta cunha importante explotación de vacas leiteiras.

Destaca por unha rica variedade de árbores como eucaliptos, carballos, castiñeiros… É imprescindible que percorras o fermoso río A Gándara polo paseo fluvial chamado Ruta da Auga. Non debes perder a festa de San Estevo de Parga en agosto, a Feira dos Callos en xullo e as frecuentes e periódicas xuntanzas veciñais.

O auga e a luz de Montemeá, por Diego Sanjurjo

Montemeá recibe este nome polas canteiras de Ingemarga. O meu lugar favorito é o río Parga, alí vou cando estou triste. Encántanme as árbores e toda a vexetación. Bueno e o mellor de este lugar son as mesas, cando fai un bo día a luz do sol reflexase na auga e as árbores paran ese sol abrasador. 

A lenda da muller queimada. Por Cristina Ferreiro

Benvidos a San Breixo. Esta é unha aldea onde podes gozar da natureza, facer o Camiño de Santiago ou pasear a Ruta da Auga ao pé do río Parga. Se prefires admirar a súa arquitectura, podes visitar o antigo palco, case en perfecto estado, ou unha casa deshabitada sobre a que circula unha lenda que di que antigamente alí vivia unha señora que foi queimada polos seus parentes por cobizosa. 

Os veráns no río, por Martiño Fraga

Saa é un lugar da parroquia de Santa Locaia, en Parga. Na parroquia  habitan aproximadamente entre 200 e 300 persoas. A finais de agosto celébrase unha festa chamada San Roque á que acode moita xente para ver os fogos artificiais e gozar das orquestras e das atraccións.

Por aquí pasa o fermoso río Parga. A contorna do río é o meu lugar favorito, alí vou pasear ou merendar cos amigos e amigas, e no verán podemos refrescarnos dándonos un agradable baño.

 A lenda do camposanto, por Maite Villar

Ola, eu son Maite, e quero presentarvos a miña humilde aldea. Aquí hai aproximadamente cento dez habitantes. Na igrexa de Santa Locaia hai unha lenda que conta que se vas pola noite, o 31 de outubro, escoitarás as voces de todos os que están enterrados. Eu, a verdade, por se acaso, nunca o probei. Que medo!

O eucalipto de Viladónega, por David Freire

O máis destacado da miña zona é un eucalipto que leva alí máis de 200 anos. Agora mesmo esta moi seco, pero segundo se rumorea, foron os veciños que están xunto á arbore os que o secaron. Outro detalle destacado é a cantidade de horreos que hai, cada veciño ten un. E por último as explotacións gandeiras dos meus avós e veciños.

Os paxaros de Negrelle, por Martín Rivera

Na miña zona toda a xente vive da gandeiría. Consérvanse tres horreos en bastante bo estado. Non moi lonxe, hai un bosque de carballos centenarios, algúns superan os cincocentos anos.

Gústame ver as cegoñas pasar cando emigran, só se ven unha vez ao ano. Tamén veñen as gaivotas, para cazar os insectos e as larvas. No verán vense moitos cucos, e no monte non é raro ver aguias. Chaman a atención na fraga tres fervenzas e un muíño no que traballaba e vivía meu bisavó. Nunha das fervenzas hai un pozo chamado “o pozo sen fondo”.

A tranquilidade do meu pobo, por Noemí Carballido

No lugar de onde eu son o que máis nos gusta aos veciños é a paz que se respira na contorna. Circulan poucos coches, así que podes pasear e deixar correr ós nenos e ás nenas coa maior tranquilidade. 

Hai certos recunchos que parecen sacados dun conto. Se vas andando e reparas ben, verás campos e arboredas que emocionan. Detrás da igrexa hai un regato co seu merendeiro onde podes facer picnic. Na antiga escola, aínda que pareza abandonada, realízanse moitas actividades como as festas de Entroido, as reunións veciñais. Tamén é o local onde vou ensaiar co meu grupo chamado Sons da Aldea.

A miña aldea, por Laura Filgueiras

Este é o lugar onde vivo, moi importante para min, porque sin el non sería quen son. Non aprendería a miña fala, a muxir, a facer os traballos do campo, o meu gusto polos animais. Vivo na natureza, nun sitio tranquilo e bonito cunha paisaxe de pastos e arboredo que veñen dadas pola actividade ecónomica, a gandeiría de produción leiteira que é moi importante para todos os que vivimos alí, xa que dela sacamos moitos dos nosos beneficios.

No vídeo podedes ver o día a día da miña nai, que é a persoa que se encarga de coidar as vacas, darlles de comer, muxilas… Un traballo que realiza cada día do ano.

O patrimonio de Pontearanga, por Yago Freire

En Pontearanga hai unha ponte de pedra construída na Idade Moderna (séculos XVI-XVIII). Salva o río Mandeo mediante catro vans de distintas dimensións, con luces de entre 5.00 e 6.10 m. Todos son arcos de medio punto lixeiramente apuntados. Presenta tallamares de sección triangular augas arriba, e rectos augas abaixo.

Os solpores máxicos, por Laura Freire

Na miña aldea hai una gran variedade de árbores dende os mais comúns como poden ser os carballos e os castiñeiros ata plantacións de kiwis.Neste lugar hai una característica tranquilidade coa que hoxe en día penso que contan a maioría dos pobos galegos.

Nos arredores hai catro hórreos, o máis preto á miña casa está prácticamente derrubado de todo e cheo de herbas. Os outros tres están en bó estado, xa que os donos ainda os empregan para gardar cousas, algunhas veces incluso una pequena parte da colleita.

O río que vai ó Eume. Por Lucía Paz

Nesta vila hai moitas industrias agrícolas como explotacións de vacún, avícolas, ovinas e algunhas pequenas de caprino. Tamen hai tradicións como a Feira do Grelo, e o último domingo do mes de maio celébrase a romaxe da capela da Ascensión ainda que agora xa se celebra antes. Tamén o último fin de semana de xuño celébrase a romaxe do San Pedro e en setembro a rromaxe da Virxe dos Remedios.

Temos un río chamado Frai Bermuz que atravesa as parroquias do Val de Xestoso e do Alto de Xestoso ata desembocar no Eume.

A historia de Miraz, por Antía Vaamonde

Benvidos a Miraz, unha parroquia que pertence a Friol. Nesta aldea, antigamente, era común o traballo nos muíños, os cales están unidos polo Río Leixoso, e aínda se conservan as súas chaves. Se queres saber a historia desta parroquia, visita a Torre, un lugar histórico, habitado e interesante. Nel vivían os irmáns Saavedra, una familia rica, e os seus descendentes aínda residen alí.